Βεντότης, Γεώργιος

(Ζάκυνθος 1757 – Βιέννη 1795). Τυπογράφος, εκδότης και δημοσιογράφος. Μετά τη συμπλήρωση της εκπαίδευσής του στη Ζάκυνθο, μετανάστευσε στην Ιταλία και εγκαταστάθηκε στη Βενετία, όπου εργάστηκε στο τυπογραφείο του Νικόλαου Γλυκύ. Στην Ιταλία ασχολήθηκε και με την εκμάθηση της λατινικής, της ιταλικής και της γαλλικής γλώσσας, γεγονός που τον βοήθησε το 1777 και το 1780 να μεταφράσει και να εκδώσει δύο συγγράμματα του Α. Τισό. To 1781 ταξίδεψε στη Βουδαπέστη, όπου δίδαξε για λίγο στο τοπικό ελληνικό σχολείο και έπειτα εγκαταστάθηκε οριστικά στη Βιέννη όπου εργάστηκε ως διορθωτής του τυπογραφείου Μπαουμάιστερ (Baumeister). Στη Βιέννη, ο B., μαζί με τον Π. Λαμπανιτζιώτη και τη βοήθεια του εργοδότη του, άρχισε μια πληθωρική εκδοτική δραστηριότητα, η οποία περιλάμβανε έργα Ελλήνων και μεταφράσεις ξένων συγγραφέων. Μερικά από αυτά είναι η Εκκλησιαστική Ιστορία τουΜελετίου (1782), με γλωσσική επιμέλεια και προσθήκες δικές του, Λόγγου τα κατά Δάφνιν και Χλόην (1792), Ορθόδοξος διδασκαλία του μητροπολίτη της Μόσχας Πλάτωνα (1782), Πάπας τιΕστί του Άιμπελ (1782), Ινδός φιλόσοφος του Τσέστερφιλντ (1783), Ηθική Ιστορία Βελισαρίου του Μάρμοντελ (1783), Ιστορία της Αμερικής του Ρόμπερτσον (1792-94), Νέος Ανάχαρσις του Μπερτελεμί κ.ά. Τη μετάφραση του τελευταίου αυτού έργου την έκανε σε συνεργασία με τον Ρήγα Βελεστινλή, με τον οποίο είχε συνδεθεί φιλικά. Το 1792 κυκλοφόρησε τα προσωπικά του έργα, Αλφαβητάριον και Περιγραφή του Παντός. Το τελευταίο είναι εικονογραφημένο σύγγραμμα φυσικής ιστορίας. Ανέκδοτο παρέμεινε το έργο του Περί των ηγεμονευσάντων εν Βλαχία κατά καιρούς έως του νυν ιστορία συνοπτική, εν η προσετέθη και ιστορία περί της παλαιάς Δακίας. Το 1784, ο Β. κατόρθωσε να εκδώσει στη Βιέννη ελληνική εβδομαδιαία εφημερίδα, της οποίας όμως η κυκλοφορία απαγορεύτηκε αργότερα από τις αυστριακές αρχές, ύστερα από επέμβαση της Υψηλής Πύλης της Κωνσταντινούπολης, ενώ από το 1791 είχε γίνει κάτοχος ιδιόκτητου τυπογραφείου. Πέθανε φτωχός, από φυματίωση, στη Βιέννη, αφού είχε πραγματοποιήσει αξιόλογο διαφωτιστικό έργο, τουλάχιστον μεταξύ των Ελλήνων του εξωτερικού. Το τυπογραφείο του διατηρήθηκε έως το 1810, από τη γυναίκα του Μαρία, το γένος Σφογκαρά, την οποία είχε παντρευτεί το 1787.